Op het perron van Podobovetjs wordt ik gelijk aangesproken “Taxi”? Njet, niet zo snel. Achter het station nog meer taxi aanbieders. Maar er schijnt een bus te rijden, dus dat wil ik proberen. Ik heb echter geen idee waar het busstation is. In het dorpje lopen veel mensen met rugzakken vertwijfeld om zich heen te kijken, duidelijk op zoek naar iets of iemand om antwoord te geven. Zes jonge mannen van achter in de twintig en het merendeel zwaar getatoeëerd lopen voorbij. Ik vraag in het Russisch of ze Engels spreken en dat doen ze. En best goed ook. Ze zeggen dat ze dezelfde richting opgaan als ik en of ik bereid ben samen met hun een busje te huren die ons op de plaats van bestemming kan brengen. Uiteraard ben ik dat de zeven heren lijken goed gezelschap en het is altijd beter dan een niet begrijpende buschauffeur te moeten uitleggen dat je opzoek bent naar een waterval ergens in de bossen. Met zeven mensen en dito rugzakken proppen we ons in een Fiat Diablo of Renault Kangoo. De helt zit bij elkaar op schoot en een aantal liggen op de rugzakken achterin de wagen. De heren zijn net als Lyuba niet bepaald op hun achterhoofd gevallen. En het gesprek gaat al snel over politiek. En op nog iets waar ik eerder nog niet bij had stilgestaan, maar wat ik de volgende dagen nog vaak zal horen. Roken en dan wordt bedoelt de vrije rookbeleid van de Nederlandse regering op het gebied van Wiet en Hasj. En wat blijkt komen die Oekraïners eindelijk een Nederlander tegen, rookt hij niet. Er wordt zoveel gepraat en gelachen in de auto dat we vergeten dat ik er eerder uit had gemoeten. Na wat mail adressen en telefoonnummers uitwisselen gaan de heren verder op pad. Ze zijn wel een beetje teleurgesteld dat ik niet met ze meega. Ik misschien ook, maar ik heb een afspraak gemaakt en die kom ik na. De chauffeur die al eerder dacht dat hij familie van Schumacher is neemt weer plaats achter het stuur en als volleerd kamikaze piloot ontwijkt hij met een hand aan het stuur en in de andere zijn mobiel behendig de gaten in de weg en de andere obstakels zoals kinderen en koeien. Hij zet mij af op een parkeerplaats bij een groot hotel en met een zwaai van zijn hand gebaart hij mij naar boven te lopen. Ik zal dan vanzelf bij de Shipard waterval uit moeten komen.
De tocht naar boven blijkt nog een behoorlijke klim te worden. Oude USSR legertrucks afgeladen met toeristen rijden af en aan. Ze laten mij achter onder een wolk van roet. Roetmeting tijdens de APK, wat is dat? Nooit van gehoord. Ik bel Paul, dat is de couchsurf host bij wie ik in Odessa zou overnachten, maar nu hier in de Karpaten verblijft. Boven aan bij de waterval staat hij mij op te wachten en zegt dat wij nog verder naar boven moeten. Het officiële pad zal weldra ophouden te bestaan en langs een smalle richel van klei en stenen gaan wij verder. Het is niet eenvoudig om langs deze weg verder te gaan, telkens bestaat het gevaar van uitglijden en naar beneden vallen. De val naar beneden is nu al gauw honderd meter, het is dus zaak goed op te letten waar te gaan staan. Langzaam wordt het pad weer beter en we naderen een open vlakte. Op de vlakte staan een aantal tenten opgesteld. En twee vreemde houten bouwwerken. Naast een van deze bouwwerken zit een man op een houten balk. Hij draagt een paars roze gewaad. Gelukkig ben ik al wat paradijsvogels tegen gekomen in mijn leven en dus kan deze daar ook nog wel bij. De man blijkt zich sjamaan te noemen en zo wort hij ook door iedereen aangesproken. Die middag ga ik met Paul en met zijn vrouw die ook in het kamp verblijft de bergen in. Het uitzicht in de bergen is fantastisch. En als we net op de top van de berg aankomen worden we overvallen door een onweersbui. En nog net voordat de regen met bakken naar beneden komt vallen kunnen we ons veilig stellen in een kleine schuurtje bij een stoeltjeslift. Het is druk in het kleine schuurtje die blijkbaar ook als woning dienst doet te zien aan het be die er staat. En ook hier als het blijkt dat ik uit Nederland kom gaat het gesprek al snel over op roken en wiet. Nadat de regen voorbij is gaan wij thee drinken en een naast gelegen theehuis. daarbij eten wij pannenkoeken met bosbessen. De bosbessen blijken een specialiteit te zijn in deze omgeving. De bergen zijn er volledig mee begroeid.
Na terugkomst in het kamp blijken er nog twee mensen bij te zijn gekomen. De eerste is Natascha, dat is de vriendin van de Sjamaan. Ze woont in een stad anderhalf uur rijden met de trein verderop en heeft besloten dit weekend in het kamp door te brengen. De andere is Dimitri ook wel de priester genoemd. Hijzelf wil zich niet zo noemen. Wel is het zo dat Dimitri diep in het orthodoxe geloof is doorgedrongen en hij overweegt het om monnik te worden. Maar dat is iets waar hij nog niet helemaal over uit is. Dimitri blijkt een aardige vent te zijn en volgens mij de intelligentste van het stel. Met hem zal ik de aankomende paar dagen nog veel optrekken. De sjamaan belooft om 's avonds een paar krachtige rituelen te gaan uitvoeren. Wat hij gaat doen dat houdt hij nog even achterwege. Maar behalve een beetje spelen op een mondharp zal het niet gaan worden, het meeste krachtige ritueel dat die avond zal worden opgevoerd is het drinken van heel veel alcohol. Vanuit een zes liter plastic fles wordt er regelmatig mierzoete rode wijn geschonken in de enige metalen beker die er die avond wordt gebruikt en waaruit iedereen drinkt. De avond eindigt in zat gelal in plaats van hoogstaande sjamanistische rituelen.
De volgende ochtend neem ik samen met de sjamaan een duik in het ijskoude water van de bergrivier. Volgens hem moet je dat drie keer achter elkaar doen en het zal je beschermen tegen kwade invloeden van buitenaf. Ik weet niet zeker of dit waar is, ik weet alleen zeker dat het water zo koud is dat je er bijna een hartstilstand van krijgt. Maar uiteraard duiken we beide drie keer geheel onder. De rest van de dag gebeurt er niet veel. Er komen mensen af en aan lopen in het houten bouwwerk want sjamaan spaceship noemt. Het is een houten bouwwerk met drie dichte wanden. Aan de voorzijde is een kook plaats, waar gekookt wordt op een houtvuur. Voor het Spaceship staat nog een bouwwerk dit lijkt het meest op een piramide maar heeft geen muren, alleen halverwege een plateau. Dit wordt Spacegate genoemd. Het is rond tien uur in de ochtend en al snel beginnen de meeste aanwezigen weer te drinken van de zoete rode wijn. Het drinken wordt afgewisseld met het roken van grote hoeveelheid wiet. Tegen een uur of twee is iedereen alweer zo zat als een aap. En omdat ik zelf niet meedoe, verveel ik mij. Ik besluit om zelf maar op onderzoek uit te gaan in de omgeving. Ondertussen bel ik met mijn Oekraïense steun en toeverlaat, Lyuba. We hebben afgesproken dat indien ik geen couchsurf reactie krijg vanuit Odessa, zij voor mij een kamer daar te plaatse gaat regelen. Tegen de avond is Dimitri weer nuchter genoeg om mee te gaan in de omgeving. Hij neemt mij mee naar de andere zijde van een van de bergrivieren. Ik was hier zelf nog niet geweest. Aan de andere zijde hoog in de heuvels ligt een grote open vlakte volgebouwd met tenten en zelf uit plastic zeilen geconstrueerde bouwsels. Alle tenten en bouwsels worden bewoond door alternatief Oekraïne. Het is alsof ik een groot hippie enclave ben binnen gestapt. Maar ook in dit enclave van vrijgevochten is iedereen zo zat of stoned als een konijn. We lopen het gehele terrein heuvel op. Al met al is dit terrein al gauw zo groot als tien voetbalvelden. En her en der staan tenten en bouwwerken. Dimitri schijnt bijna iedereen te kennen en wordt vrolijk begroet. En ja ik ben Nederlander en nee ik rook niet is telkens mijn antwoord al er naar mij wordt gevraagd. Dimitri en ik gaan terug naar beneden onderaan de heuvel is een klein café waar wij onze telefoons kunnen opladen. Een paar mensen uit het kamp van sjamaan zijn hier ondertussen ook naar toegekomen. Waardoor het drinken weer in volle gang kan doorgaan. Nu wordt er geen wijn meer gedronken maar bier en wodka. Al dat drinken gaat mij langzamerhand behoorlijk tegenstaan. Een keer een paar bieren drinken met een paar vrienden is oké. Maar om 's ochtends om tien uur te beginnen en de rest van de dag niets anders meer doen gaat mij toch echt te ver. Met Dimitri kan ik nog wel gesprekken voeren, zijn tempo van drinken ligt ook een stuk lager dan dat van de rest van de groep. Maar toch ook bij hem mis ik nu de diepgang die bij Lyuba zo aanwezig was. De dag dat ik vertrek staan Dimitri en ik samen op. De rest blijft slapen. We maken een soep van de aanwezige voedingsmiddelen ook al zijn dat er niet veel. Dimitri wil ook gaan, hij wil op weggaan naar een klooster om daar een tijd te verblijven. Maar hij staat in tweestrijd, hij is duidelijk verliefd op een meisje in het grote kamp. Gisteravond is hij haar al gaan opzoeken, ze verblijft daar samen met een broertje en een paar zussen. Ze zijn gevlucht voor de gevechten in het oosten van Oekraïne. Dimitri is vertwijfeld wat moet hij doen ze vinden elkaar duidelijk erg leuk ook al ziet hij het nog niet maar hij wil ook naar het klooster. Ik geef hem het advies dat een wijs man niet alleen naar zijn hoofd luistert maar ook naar zijn hart en naar zijn ziel. Indien hij naar haar toe wil gaan dan moet hij at vooral doen. Mijn trein naar Odessa die zal ik heus wel gaan halen daar hoeft hij zich geen zorgen over te maken. En daarbij komt dat indien hij zijn tent nog wil afbreken die ik het kamp staat er waarschijnlijk geen tijd meer is om mee te gaan. Hij is opgelucht, hij zal naar haar toe gaan. Ik neem afscheid van Dimitri en van zijn problemen. De rest slaapt nog steeds. Alleen Shipard de kleine stupid dog loopt met mij mee. Ze vindt zelfs de moet om de snelstromende rivier over te steken maar aangekomen bij het grote kamp blijft ze toch staan . En als afscheid blaft ze mij nog na met een spoor van vertwijfeling in haar stem. Ik ben onderweg naar het station van Podobovetjs en ga een lange treinreis naar Odessa tegemoet.
