Mijn nieuwe blog is vandaag van start gegaan. Houdt focus hierop en ik zal proberen je geïnformeerd te houden. Je kunt nieuwe berichten plaatsen op deze blog via de RSS feed.

Vandaag ben ik de laatste voorbereidingen aan het treffen voor mijn tocht naar Oekraine. Ik ben nog nooit in dat immense land geweest. Via Coutchsurfing.com heb ik een aantal mensen leren kennen. De eerste is Lyuba, ze is 36 en woont in Kiev. Vrijdag na twee lange dagen reizen zal ik haar ontmoeten. Ik kan twee dagen bij haar verblijven en ze neemt mij mee om Kiev te bekijken. Ik ben benieuwd, gisteren e-mailde ze nog dat er in haar appartement geen warm water voorhanden is. Dat wordt zomers afgesloten en of ik het een probleem vind. Voor mij geen probleem heb ik geantwoord. Ik probeer daarna nog een aantal dagen in Kiev te blijven, al weet ik nog niet precies waar.

Verder wil ik nog naar de Karpaten, dat is een berggebied aan de westzijde van Oekraine. Het gebied loopt door tot in Roemenie. In Подобовец (Podobovets) of in de buurt van heb ik afgesproken met Paul een jongeman van 27 uit Odessa. In de buurt van Подобовец is een festival daar zal ik waarschijnlijk naar toe gaan. Lijkt mij leuk camperen in de buitenlucht. Na een aantal dagen kan ik met Paul de duizend kilometer lange tocht naar Odessa maken. Ik wil de Zwarte Zee zien voordat ik richting Frankfurt vertrek.

Laatste dag thuis, voorlopig ook de laatste warme douche. Ik kreeg een e-mail berichtje vanuit Kiev, dat er voorlopig geen warm water is. In de wijk waar ik heen ga wordt dat zomers afgesloten. Vandaag nog een paar kleine dingen regelen zoals een reisverzekering en het online inchekken. Helaas is het probleem met het inloggen opWebnode via de smartphone nog niet opgelost. Wel stom maak je een blog aan kun je niet inloggen als je onderweg bent...Nou ja ik zal wel zien. Gisteren nog een stapeltje boeken voor de in september beginnende opleiding binnen gekregen. Arme postbode, hij moest twee keer langs komen.

Donderdag 17 juli mijn trein uit Arnhem vertrekt om 23:34 uur. Een uur daarvoor loop ik met mijn rugzak van huis richting station. De trein vertrekt op tijd mijn reis is begonnen. Vanwege de vierdaagse is er in Nijmegen wat extra bewaking, maar veel problemen zijn er niet. Ik moet overstappen op de trein richting Venlo. De trein is volgeladen met vierdaagse bezoekers. Ik vind een plekje tussen een paar dames en een echtpaar. We praten wat over hoe het was in Nijmegen en waar ik heen ga. De trein raakt bij ieder station een aantal passagiers kwijt en voordat ik Venlo bereik ben ik alleen in een lege coupe. Om exact 01:05 rijdt de trein het station van Venlo binnen, tevens eindstation. De trein door Duitsland zal mij verder gaan brengen richting Düsseldorf en later Frankfurt. Vertrektijd van deze trein 05:05 u. Tijd genoeg dus om over te stappen. Een stationswacht gemaand iedereen naar buiten te gaan op het station mag niet meer worden gewacht. Voor het station staat een grote houten bank, blijkbaar met de bedoeling om veel mensen tegelijk plaats te laten nemen neergezet. En dat komt nu goed uit ik ben niet de enige die wacht op de volgende. De bank is vol met Roemenen, Polen en nationaliteiten die ik niet thuis kan brengen. Ze liggen kriskras door elkaar op de houten bank. Sommige proberen wat te slapen anderen zijn druk bezig met de smartphone. Lyuba uit Kiev heeft mij ondertussen een bericht gestuurd over de neergehaalde vliegtuig van malasian airline boven Oekraïne. Ze verontschuldigd zich voor het drama alsof zij persoonlijk verantwoordelijk is. 02:40 u. Op een houten bank voor het station in Venlo het duurt nog even voordat de trein vertrekt, maar dit zou ik niet willen missen. Ik ga trachten nog iets te slapen.

De treinreis door Duitsland gaat voorspoedig en is reuze saai. Ik heb weinig slaap gehad en ben omringd met Duitse forensen. Vanaf Dusseldorf ga ik met de Ice verder richting Frankfurt, dat schiet tenminste op, ik zie snelheden van 260 km worden aangeven. Het vliegveld in Frankfurt is overzichtelijk en goed ingericht. De gates naar de vliegtuigen zijn goed aangegeven. Volgende keer wel even het flesje water aangeven, die in de tas zit. Een strenge mevouwen douanier spreekt mij verwanend aan. "Der collega hat gefragt ob Sie fluchigkeiten bei ihnen hatten. Und Sie haben nein gesagt." "Sie haben ja recht frau ubersturmbahnfurerin." Dat laaste heb ik maar even niet gezegd. Alleen nog even vriendelijk worden betast door een grote meneren douanier en ik mag door.

Het inchecken bij de Poolse balie gaat snel, met een shutlebus worden we naar het vliegtuig gebracht. Het vleigtuig is een klein exemplaar en volledig volgeboekt. Tijdens de vlucht neemt mijn vermoeidheid de overhand en ik slaap het overgrote gedeelte. Aan het eind vlak voor de landing maak ik nog een praatje met een Russische finalist die voor werk in Frankfurt is geweest.

Deze keer zal ik het kort houden, ook al omdat er niet veel te vertellen valt behalve dat ik drie uur op de volgende vlucht heb moeten wachten. Drie uur suf voor mij uitkijken, lezen en wachten.....

Eindelijk het inchecken begint en wederom worden we met een shutlebus naar het vliegtuig gebracht. De volgende vlucht kan beginnen.

Wederom liggen slapen in het vliegtuig, en dus wederom van de vlucht weinig meegemaakt.

Het vliegveld van Kiev, ziet er verzorgd en netjes uit. Niets duidt hier op een land in verval of van heftige spanningen in het Oosten. Er staan uiteraard wat douaniers of andere officieel uitziende heren en dames, maar ze geven geen gespannen indruk. De weg door de douane is snel een scan van het paspoort, stempeltje erin en of you go! De uitgang is afgeladen met mensen allen met bloemen en treurige gezichten. En op de ene zijde een hele bataljon pers en camera's. Een van de journalisten verteld dat ze daar zijn voor de mensen die met het vliegtuig uit Amsterdam komen, vanwege het neergehaalde Malaisian airlines toestel. Later zal ik merken dat dit een behoorlijke impact op de mensen hier heeft. Lyubna had mij voor de reis een indicatie gestuurd hoe ik moest reizen naar haar huis. De Shuttlebus van het vliegveld naar de metro, vandaar naar het station Obolon en aansluitend een minibus naar haar flat. Geheel eenvoudig is het niet, de dame achter het muntjes loket is niet heel behulpzaam en of je Obolon in het Nederlands schrijf of Оболон in het Oekraïens. Het systeem van de ondergrondse is eenvoudig. Je koopt een plastic muntje, loopt naar een poortje waar je het in moet gooien. Een dame aan de zijkant kijkt toe of dit allemaal wel op correcte wijze wordt gedaan en je mag doorlopen. Dankzij het voormalige communisme, zijn er toch maar weer even aan paar mensen aan het werk geholpen. De ondergrondse is een ware belevenis. De ingangen zijn volgebouwd met kleine ondernemingen die van alles en nog wat aan de man willen brengen. Hun koopwaar varieerde van pruimen, aardappelen, bloemen tot aam telefoons, brillen en kleding het woord bazaar komt het dichts in de buurt. Maar een grotere belevenis moet nog komen. De wachtruimte en de treinen van de metro. Volgens mij zijn de Oekrainers heel erg trots op de leeftijd van hun metro en dat valt te zien..... De muren pilaren en het plafond hebben een of andere onbestemde kleur variërend van vaalbruin tot groen. De treinen zelf zijn door Stalin zelf waarschijnlijk nog vervaardigd. Oud rammelig, niet bepaald schoon en rijden keihard. Als je er niet op bent voorbereid lig je bij het wegrijden of stoppen languit op de grond. Overal in de trein hangt reclame van lachende gezond uitziende mensen. De teksten gaan over huizen kopen, vakanties en geld lenen. Allemaal net als bij ons overigens. De meeste mensen in de trein kijken wat verveeld voor zich uit, ook net als bij ons overigens. Ik moet een keer overstappen wat zonder problemen gaat. Aan het eind van de rit neem ik helaas de verkeerde uitgang neem kom aan de overkant van een kruispunt boven. De minibus staat exact diagonaal aan de andere zijde. De bestuurder is een aardige man en legt mij met wat handen en voetenwerk precies uit waar ik moet zijn. Ondertussen heeft Lyubna mij een sms gestuurd, ze is ongerust. Maar ik sta al voor de deur.

Lyubna, wat moet je daar nu over vertellen. Ze is ergens in de dertig, woont alleen in een in de Sovjet Unie tijdperk gebouwd flatgebouw en dat ie eraan af te zien. Ik denk dat de brandweer of welstandcommissie in Nederland geen spaan van het hele gebouw zou overlaten. Bomveilig is het waarschijnlijk wel. De toegangsdeuren zouden in een bunker niet misstaan. Verder is het gebouw grauw en goor. Gelukkig woont ze op de begaande grond, er is namelijk een lift in het gebouw. Maar je moet een groot hart hebben om daar in te durven gaan. Heb ik al verteld dat er ongeveer twintig etages zijn? Haar woning is simpel en sober. Er is een woonkamer annex slaapkamer een klein halletje een keuken, douche en een toilet. Oh ja ook een balkon. Thats it! Lyubna heeft een gezonde voedzame maaltijd gekookt. Sausloze spaghetti, met geraspte kaas en ketchup. Na het eten neemt ze mij mee naar buiten en laat mij een van de parken van de stad zien. De stad is verdeeld over de linker en de rechterzijde van de Dnjepr. Zij woont aan de zijde waar de meeste mensen wonen aan de andere zijde wordt er voornamelijk gewerkt. Lyubna is zeer politiek gedreven is een echte Oekranische en heeft een hekel aan de huidige gebeurtenissen in haar land en de inmenging van Rusland. Ik merk aan haar dat het neerhalen van het vliegtuig haar en haar landgenoten veel doet. We gaan terug naar haar huis, de volgende dag gaan we naar het centrum. Ik probeer nog wat te lezen, maar val al snel in slaap.

De volgende dag gaan we na het ontbijt op pad. Lopend, ondergrondse en minibus. Lyubna heeft geen auto en ook geen fiets. Ze laat mij de mafste plekken zien, die je als toerist nooit zou ontdekken. Zo lopen we in een straat als zij plotseling een groene stalen deur opent die naar een binnenplaats leidt. Achteraan op de binnenplaats staat een giga grote stalen kooi, met daarin twee zwarte kraaien. De kraaien zijn zo speels dat een van hen een stokje van de grond pakt en deze door de tralies steek, ik moet duidelijk met hem spelen vindt hij. Na een poosje is hij het zat en gaat op een tak zitten. Ze neemt mij mee naar een andere maffe plek in Kiev. Langs een lange steile weg omhoog waar de eerste verkoopkraampjes worden neergezet komen we bij een dure villa wijk. De huizen zijn over het algemeen nieuw en van een prijscategorie waarvan je zelf in Nederland van achteroverslaat. Maar het meest bijzondere aan deze huizen is, ze staan leeg!. Ze zijn onverkoopbaar. Ten eerste is er daar de gigantisch verkoopprijs en ten tweed er is een blijkbaar onoplosbaar probleem met het grondwater, wat er als een rivier onderdoor stroomt. En ondanks de huizen nieuw zijn de eerste tekenen van verval zijn alweer duidelijk zichtbaar. Uiteraard mede veroorzaakt door de nog altijd Russische manier van bouwen. Ze laat mij veel zien van de stad onder andere ook een klein treintje die van bovenaf naar beneden gaat en weer terug de hele reis duurt nog geen twee minuten, maar is zeer de moeite waard. De bestuurster is ook de moeite waard een krasse dame van hoge leeftijd, die tijdens het rijden even een krantje leest. Niet dat ze veel te doen heeft, maar toch. Deze dame vindt het trouwens reuze interessant om zelf ook foto's te maken, ze krijgt er geen genoeg van. Als ze hoort dat ik uit Nederland kom dan spreekt ze haar diepste medeleven uit.

Na lange wandelingen en goed te hebben gegeten komen wij per ongeluk aan bij de Nederlandse ambassade bij de foto's heb ik een paar plaatjes geplaatst. De mensen in Oekraïne zijn zo geschokt door dit gebeuren dat ze massaal bloemen zijn gaan leggen bij de Nederlandse ambassade. En ondanks ik gelukkig niemand ken die in het vliegtuig heeft gezeten, komt z'n gebaar van deze mensen die ook niemand kennen die zijn omgekomen toch wel even bij je binnen. De Oekrainsche bevolking is geschokt en boos dat deze binnenlandse strijd zover uit de hand heeft kunnen lopen dat er een passagiersvliegtuig met onschuldige burgers naar beneden is gehaald. Ze zijn kwaad op Poetin die zij als hoofdschuldige aanwijzen. Na een paar minuten lopen wij weer door ondertussen komen er nog steeds mensen aan die bloemen gaan leggen bij de ambassade.

Vandaag weer met Lyuba, flinke wandelingen gemaakt. Eerst naar Het Holenklooster van Kiev of Kiev-Petsjersk Lavra (Oekrainsch) Києво-Печерська лавра. Het werd in 1051 in de heuvels bij Kiev gesticht door de monniken Antonius en Theodosius. Vandaag wordt het rond de dertig graden. Maar ik mag niet naar binnen met een korte broek en een shirt met korte mouwen. Vrouwen moeten er trouwens een hoofddoek dragen. Dat wordt een dagje zweten dus. Het klooster wordt bewoond door orthodoxe monniken en bezocht door Russisch orthodoxe volgelingen vanuit heel Oekraïne. De monniken weten goed raad met deze toestroom van deze pelgrimages. Als je het niet weet sta je voor de verkeerde ingang en betaal je entree. Lyuba, weet een zijingang, voor de niet toeristen en wij komen gratis binnen. Het klooster is gebouwd op een steile heuvel en net als gisteren wordt he flink klimmen. Het hele complex is vol met orthodoxe volgelingen. Het overgrote deel zijn vrouwen in zomerjurken en met de haren bedekt.

De monniken hebben in het verleden een gangenstelsel gegraven door de heuvels. Een klein deel daarvan is toegankelijk. En wordt driftig bezocht door de volgelingen. In de smalle gangen liggen in glazen kisten de gebalsemde restanten van Orthodoxe monniken uit de 11de en 12de eeuw. Voorbijgangers slaan kruisjes en zoenen de glazen kisten. Lyuba heeft haar roots in Polen en is van huis uit Katholiek, al deze gebaren doen haar verder niets. Ik ben van huis uit Atheïst, mij doet het nog minder. Wij gaan de gangen weer uit en ontmoeten weer de warmte die er buiten heerst. Uit openbare waterkranen die aan de monniken Antonius en Theodosius zijn gewijd halen wij nog wat water.

We dalen verder de heuvel af richting de Djneper een breed uitwaaierende rivier met daarin vele eilandjes. We lopen langs de rivier over een boulevard richting stad. De boulevard is van oud Russisch makelaardij. Kilometers lang lomp grijs beton. De boulevard is grotendeels vervallen, hoe dichter wij bij de stad komen hoe meer vissers er langs de kant zitten. Veel vangen doen ze volgens mij niet, met hun veel te dure vis spullen. We naderen een voetgangersbrug, waar we eerst onderdoor moeten om vervolgens er overheen naar de andere zijde gaan naar een van de eilanden. Onder de brug kan ik het niet laten, ik moet even kijken naar de constructie van pijlers en dragers waar deze brug op rust. Door betonrot is veel van het betonijzer bloot komen te liggen en dat roest al aardig weg. Sommige dragers zijn al volledig verdwenen. We lopen door, onder de weg door een trap op, met uiteraard ongelijke treden, richting de brug. Op de brug is het een feest, mensen fietsen. lopen, slenteren en bungeejumping. Als we aan de overzijde zijn beseft Ljubna zich dat het de verkeerde brug is en we besluiten terug te gaan. Aan de overzijde van de brug ligt een in Sovjet periode aangelegd park met oa theaters. Ook staat er in het park een gigantisch groot beeld van een Oekrainsche man naast een Russische man Ze worden overkoepeld door een grote boog van glimmend metaal. Het is de symbolische broederschap tussen twee naties. Een broederschap waarvan momenteel weinig van de bespeuren valt. Voordat we naar het park gingen waren we al in een museum geweest waar de inlijving van Oekraïne door Rusland was uitgebeeld. Vele duizenden mensen hebben toen hun leven door hongersnood verloren. En net als in het tsjernobylmuseum waar wij gisteren waren worden er geen doekjes gewonden om de Oekrainsche opinie richting Rusland. Van broederschap is er vanuit Kiev dan ook weinig sprake meer. Ook Lyuba is duidelijk in haar stelling, ze is vele malen in Rusland geweest en heeft gewoond en gewerkt in Moskou, maar voor haar hebben de Russen het volledig afgedaan.

Aan het eind van het park komen we bij het ministeriële zitting van Porosjenko aan, hoewel van Porosjenko?

Tegenover een gebouw ontworpen door Vladislav Gorodetsky. Ik zal een aantal foto's laten zien van dit mooie gebouw. Even later lopen we door de PC-Hoofstraat van Kiev. We eten in dezelfde straat bij een goedkoop zelfbedieningsrestaurant, vertaling van de naam luidt vet gebouw. Het eten is er goed en niet duur.

In de hoofdstraat staan nog altijd de tenten en de barricades van de opstanden van afgelopen winter. Van protest tegen het systeem zijn ze veranderd in toeristische attracties. De mensen die er nu nog zitten komen er niet om te protesteren maar om geld te verdienen aan buitenlanders. Daarbij worden ze waarschijnlijk gesteund door financiele geldschieters. De huidige regering zit wel met de situatie in haar maag en wil ze het liefst zo snel mogelijk weg hebben. Iets wat wel is gevraagd maar waar tot op heden geen gehoor aan wordt gegeven.

Deze dag eindigt zoals gisteren in het kleine keukentje van Lyuba zittend op kleine houten krukjes. Ze geeft nog eens vel aan hoe ze tegen het regime van Poetins is en dat ze geen Arabische mannen host.

Gisteren was mijn eerste dag alleen in Kiev en ik heb het geweten. Van Obolon metro naar de stad is nog wel te doen. Maar een heftige onweersbui maakte toch wel even dat ik moest schuilen, voor ongeveer drie kwartier. Daarna opzoek gegaan naar m17 contemporary art center  wel een mooie zaal, maar op een paar verdwaalde foto's toch erg leeg...

Nog altijd zijn er tentenkampen in de hoofdstraat van Kiev. Waren ze voorheen bewoond door mensen die een andere overheid wensten een overheid die zich meer zou gaan aansluiten bij Europa dan bij het Rusland van Poetin. Nu worden ze bewoond door daklozen en arbeidsloze, volgens Lyubna. Ze zegt dat de bevolking ze graag weg wil hebben net als de overheid. En toch krijgt de huidige regering ze maar niet weg. en zo zijn de tenten een revolutionaire actie geworden voor toeristen. Die tegen betaling met de bewoners op de foto mogen. Of een vrijwillige donatie mogen doen in de vele geldbakjes die er hangen.

Aan het eind van de middag nog naar het Nationaal Historisch museum van Oekraïne geweest. Het gebouw is ontworpen door Joseph Karakis en gebouwd tussen 1937 en 1939. Tijdens mijn bezoek die te kort was kreeg ik spontaan gezelschap van een van een Oekrainsche dame die al het door de bewaker in het Oekraïens vertelde in het Engels vertaalde. Erg handig, kon ik het tenminste ook een beetje volgen.