Dinsdag, mijn vierde dag in Kiev, het is werkelijk een mooie stad en dan vooral aan de linkeroever. De rechteroever is vooral een slaapstad met woontorens. Veel valt daar niet te beleven. De binnenstad heb ik wel een beetje gezien. Lyuba rade mij aan om naar Hydropark te gaan. Dit is ligt op een van de eilanden in de Dnjepr.

Hydropark een in Sovjettijd aangelegd recreatiepark, de meeste glorie heeft het dan ook al verloren alhoewel het nog altijd een bepaalde schoonheid met zich meedraagt. Het is eenvoudig vanuit de stad met de metro te bereiken. Dat moet je het Sovjetsysteem meegeven, een recreatiepark voor iedereen. En naast de enorme hoeveelheden beton waar men blijkbaar zeer van was gecharmeerd, heerlijke zandstranden. Die gretig door zonaanbidders in beslag is genomen, maar waarop de jongere generatie zich ook goed weet te vermaken met een portie beachvolleybal. Aan de overige sportievelingen is zeker ook gedacht. Basketbalvelden, tennisvelden en voetbalvelden aan sportiviteit geen gebrek. Maar het mooiste van alles is toch wel de openlucht fitness centrum. Op een zeer inventieve wijze wordt hier gebruikt gemaakt van zelfgemaakte fitnessapparatuur. Geen glimmende halters of buikspier versteviging apparaat te bekennen. Gewoon blokken ijzer en remschijven opgehangen met kettingen of touw aan ijzeren monsters. Wauw dit is budget training waar de Nederlandse prijsvechters luxe resorts bij zijn vergeleken. Hier tussen de martelwerktuigen ontmoet ik Benson, geboren in Angola maar woont al tien jaar in Oekraïne. Zijn Engels is daarom ook zeer goed en ik vraag hem of ik een paar foto's mag maken. Allereerst is hij wat sceptisch en wil weten waarom. Ik vertel dat ik hun systeem zo fantastisch vind en dat niemand bij mij thuis dit gaat geloven. Hij is om en laat trots zijn kunstjes zien en roept er zelf een paar vrienden bij. Met plezier gaan ze op de foto, maar ik moet wel beloven ze door te sturen, want Benson wil ze aan zijn vrienden doorsturen. Ik stuur de foto's per mail aan hem door. Benson is super tgelukkig, bel me als je iets nodig hebt zegt hij, dit is mijn land en ik spreek de taal. Wat is het toch heerlijk om op z'n makkelijke wijze nieuwe vrienden te maken.

te maken.

Af en toe kan ik het toch niet laten, even kijken wat zit er achter deuren die eigenlijk gesloten zouden moeten zijn. 

Dit dus:

Op drie van de vier koperen strippen staat algauw 3000 tot 10000 volt. Niet iets om tegenaan te gaan steunen. En ja de deur is gewoon op.

Vanavond zijn de treinkaartjes besteld voor de trip naar de Karpaten en vandaar naar Odessa. Voor het wereld bedrag van 320 Hryvnja omgerekend ongeveer 20 Euro. Volgens mij is dat niet eens genoeg om van Arnhem in Utrecht te komen. Aanstaande donderdag vertrek ik Lyuba heeft een visa-kaart en daarmee betaald, morgen print ze de kaarten op haar werk uit. Heb ik al gezegd hoe geweldig ze is?

De treinreis belooft nog wat te worden als ik Lyuba mag geloven. Twaalf uren in een oververhitte trein. We hebben het met een dag verschoven naar de vrijdag. Voor de donderdag was er geen goede zitplaats meer. Vandaag is een beetje een verveelde dag. Ik had wel weer op reis gewild.

Met niet Engels sprekenden is het toch lastig communiceren. Ik doe mijn best op de uitspraak, maar het blijft lastig zonder de juiste vervoegingen en met grammaticaal onjuiste zinnen. Als toehoorder moet je er toch wel iets van kunnen maken? Duidelijk dag er nog niet veel buitenlanders in dit land komen. Maar het land verdiend het wel. Die Oekraïner die namelijk wel Engels spreek is erg toegankelijk. Bij de overige lijkt het wel of nog altijd big brother over de schouder meekijkt. Ik ben ondertussen wel benieuwd naar die treinreis. Een wagon vol met niet Engels sprekende op elkaar gepropte Oekraïners. Looking forward to it!

Ik zit vijf minuten in de trein en zweet als een otter. Lyuba is speciaal voor mij naar het station gekomen. We hebben gegeten in een in CCCP ingericht restaurant. Lyuba is een schat ze geeft de conductrice speciaal opdracht om op mij te passen. Aangeven dat ik mijn station heb bereikt en zo.

De trein in Oekraïne is een belangrijk onderdeel van het dagelijks transport. En ondanks dat is het materiaal waarmee wordt gereden waarschijnlijk net zo oud als materiaal van het metrostelsel in Kiev. Het stamt allemaal nog uit het CCCP tijdperk en is daarmee minstens dertig jaar en waarschijnlijk nog wel ouder. In de trein heeft de conducteur de mogelijkheid om koffie en heet water te maken op een heus hout gestookt boiler systeem. Als je zou zeggen dat het een atoomonderzeeër of kernreactor is, dan had ik je ook gelooft dat ding moet minstens honderdvijftig kilo aan staal wegen.

Gedender en gedonder van de trein. De nacht is snel gekomen, sneller dan ik dacht. De trein valt mij niet tegen. Het is uiteraard stafoud en ondanks de warmte die er eerst was is het nu goed vol te houden. Ik heb een onderste zit/slaapplaats. Tegenover mij een verveelde oude puber met een elektronisch speelgoed apparaat. De ruimte is opgedeeld in zes plaatsen boven mij hangt een bed, hopelijk blijft het hangen. In de lengte van de coupe ook een onder en boven bed. Het is veroverd door zo te zien een pas getrouwd stel. Met zijn grote overhangende buik en minstens 30 kg overgewicht ziet hij er te overdadig uit voor zijn platina blonde en uiterst iele dame.

Op het perron van Podobovetjs wordt ik gelijk aangesproken “Taxi”? Njet, niet zo snel. Achter het station nog meer taxi aanbieders. Maar er schijnt een bus te rijden, dus dat wil ik proberen. Ik heb echter geen idee waar het busstation is. In het dorpje lopen veel mensen met rugzakken vertwijfeld om zich heen te kijken, duidelijk op zoek naar iets of iemand om antwoord te geven. Zes jonge mannen van achter in de twintig en het merendeel zwaar getatoeëerd lopen voorbij. Ik vraag in het Russisch of ze Engels spreken en dat doen ze. En best goed ook. Ze zeggen dat ze dezelfde richting opgaan als ik en of ik bereid ben samen met hun een busje te huren die ons op de plaats van bestemming kan brengen. Uiteraard ben ik dat de zeven heren lijken goed gezelschap en het is altijd beter dan een niet begrijpende buschauffeur te moeten uitleggen dat je opzoek bent naar een waterval ergens in de bossen. Met zeven mensen en dito rugzakken proppen we ons in een Fiat Diablo of Renault Kangoo. De helt zit bij elkaar op schoot en een aantal liggen op de rugzakken achterin de wagen. De heren zijn net als Lyuba niet bepaald op hun achterhoofd gevallen. En het gesprek gaat al snel over politiek. En op nog iets waar ik eerder nog niet bij had stilgestaan, maar wat ik de volgende dagen nog vaak zal horen. Roken en dan wordt bedoelt de vrije rookbeleid van de Nederlandse regering op het gebied van Wiet en Hasj. En wat blijkt komen die Oekraïners eindelijk een Nederlander tegen, rookt hij niet. Er wordt zoveel gepraat en gelachen in de auto dat we vergeten dat ik er eerder uit had gemoeten. Na wat mail adressen en telefoonnummers uitwisselen gaan de heren verder op pad. Ze zijn wel een beetje teleurgesteld dat ik niet met ze meega. Ik misschien ook, maar ik heb een afspraak gemaakt en die kom ik na. De chauffeur die al eerder dacht dat hij familie van Schumacher is neemt weer plaats achter het stuur en als volleerd kamikaze piloot ontwijkt hij met een hand aan het stuur en in de andere zijn mobiel behendig de gaten in de weg en de andere obstakels zoals kinderen en koeien. Hij zet mij af op een parkeerplaats bij een groot hotel en met een zwaai van zijn hand gebaart hij mij naar boven te lopen. Ik zal dan vanzelf bij de Shipard waterval uit moeten komen.

De tocht naar boven blijkt nog een behoorlijke klim te worden. Oude USSR legertrucks afgeladen met toeristen rijden af en aan. Ze laten mij achter onder een wolk van roet. Roetmeting tijdens de APK, wat is dat? Nooit van gehoord. Ik bel Paul, dat is de couchsurf host bij wie ik in Odessa zou overnachten, maar nu hier in de Karpaten verblijft. Boven aan bij de waterval staat hij mij op te wachten en zegt dat wij nog verder naar boven moeten. Het officiële pad zal weldra ophouden te bestaan en langs een smalle richel van klei en stenen gaan wij verder. Het is niet eenvoudig om langs deze weg verder te gaan, telkens bestaat het gevaar van uitglijden en naar beneden vallen. De val naar beneden is nu al gauw honderd meter, het is dus zaak goed op te letten waar te gaan staan. Langzaam wordt het pad weer beter en we naderen een open vlakte. Op de vlakte staan een aantal tenten opgesteld. En twee vreemde houten bouwwerken. Naast een van deze bouwwerken zit een man op een houten balk. Hij draagt een paars roze gewaad. Gelukkig ben ik al wat paradijsvogels tegen gekomen in mijn leven en dus kan deze daar ook nog wel bij. De man blijkt zich sjamaan te noemen en zo wort hij ook door iedereen aangesproken. Die middag ga ik met Paul en met zijn vrouw die ook in het kamp verblijft de bergen in. Het uitzicht in de bergen is fantastisch. En als we net op de top van de berg aankomen worden we overvallen door een onweersbui. En nog net voordat de regen met bakken naar beneden komt vallen kunnen we ons veilig stellen in een kleine schuurtje bij een stoeltjeslift. Het is druk in het kleine schuurtje die blijkbaar ook als woning dienst doet te zien aan het be die er staat. En ook hier als het blijkt dat ik uit Nederland kom gaat het gesprek al snel over op roken en wiet. Nadat de regen voorbij is gaan wij thee drinken en een naast gelegen theehuis. daarbij eten wij pannenkoeken met bosbessen. De bosbessen blijken een specialiteit te zijn in deze omgeving. De bergen zijn er volledig mee begroeid.

Na terugkomst in het kamp blijken er nog twee mensen bij te zijn gekomen. De eerste is Natascha, dat is de vriendin van de Sjamaan. Ze woont in een stad anderhalf uur rijden met de trein verderop en heeft besloten dit weekend in het kamp door te brengen. De andere is Dimitri ook wel de priester genoemd. Hijzelf wil zich niet zo noemen. Wel is het zo dat Dimitri diep in het orthodoxe geloof is doorgedrongen en hij overweegt het om monnik te worden. Maar dat is iets waar hij nog niet helemaal over uit is. Dimitri blijkt een aardige vent te zijn en volgens mij de intelligentste van het stel. Met hem zal ik de aankomende paar dagen nog veel optrekken. De sjamaan belooft om 's avonds een paar krachtige rituelen te gaan uitvoeren. Wat hij gaat doen dat houdt hij nog even achterwege. Maar behalve een beetje spelen op een mondharp zal het niet gaan worden, het meeste krachtige ritueel dat die avond zal worden opgevoerd is het drinken van heel veel alcohol. Vanuit een zes liter plastic fles wordt er regelmatig mierzoete rode wijn geschonken in de enige metalen beker die er die avond wordt gebruikt en waaruit iedereen drinkt. De avond eindigt in zat gelal in plaats van hoogstaande sjamanistische rituelen.

De volgende ochtend neem ik samen met de sjamaan een duik in het ijskoude water van de bergrivier. Volgens hem moet je dat drie keer achter elkaar doen en het zal je beschermen tegen kwade invloeden van buitenaf. Ik weet niet zeker of dit waar is, ik weet alleen zeker dat het water zo koud is dat je er bijna een hartstilstand van krijgt. Maar uiteraard duiken we beide drie keer geheel onder. De rest van de dag gebeurt er niet veel. Er komen mensen af en aan lopen in het houten bouwwerk want sjamaan spaceship noemt. Het is een houten bouwwerk met drie dichte wanden. Aan de voorzijde is een kook plaats, waar gekookt wordt op een houtvuur. Voor het Spaceship staat nog een bouwwerk dit lijkt het meest op een piramide maar heeft geen muren, alleen halverwege een plateau. Dit wordt Spacegate genoemd. Het is rond tien uur in de ochtend en al snel beginnen de meeste aanwezigen weer te drinken van de zoete rode wijn. Het drinken wordt afgewisseld met het roken van grote hoeveelheid wiet. Tegen een uur of twee is iedereen alweer zo zat als een aap. En omdat ik zelf niet meedoe, verveel ik mij. Ik besluit om zelf maar op onderzoek uit te gaan in de omgeving. Ondertussen bel ik met mijn Oekraïense steun en toeverlaat, Lyuba. We hebben afgesproken dat indien ik geen couchsurf reactie krijg vanuit Odessa, zij voor mij een kamer daar te plaatse gaat regelen. Tegen de avond is Dimitri weer nuchter genoeg om mee te gaan in de omgeving. Hij neemt mij mee naar de andere zijde van een van de bergrivieren. Ik was hier zelf nog niet geweest. Aan de andere zijde hoog in de heuvels ligt een grote open vlakte volgebouwd met tenten en zelf uit plastic zeilen geconstrueerde bouwsels. Alle tenten en bouwsels worden bewoond door alternatief Oekraïne. Het is alsof ik een groot hippie enclave ben binnen gestapt. Maar ook in dit enclave van vrijgevochten is iedereen zo zat of stoned als een konijn. We lopen het gehele terrein heuvel op. Al met al is dit terrein al gauw zo groot als tien voetbalvelden. En her en der staan tenten en bouwwerken. Dimitri schijnt bijna iedereen te kennen en wordt vrolijk begroet. En ja ik ben Nederlander en nee ik rook niet is telkens mijn antwoord al er naar mij wordt gevraagd. Dimitri en ik gaan terug naar beneden onderaan de heuvel is een klein café waar wij onze telefoons kunnen opladen. Een paar mensen uit het kamp van sjamaan zijn hier ondertussen ook naar toegekomen. Waardoor het drinken weer in volle gang kan doorgaan. Nu wordt er geen wijn meer gedronken maar bier en wodka. Al dat drinken gaat mij langzamerhand behoorlijk tegenstaan. Een keer een paar bieren drinken met een paar vrienden is oké. Maar om 's ochtends om tien uur te beginnen en de rest van de dag niets anders meer doen gaat mij toch echt te ver. Met Dimitri kan ik nog wel gesprekken voeren, zijn tempo van drinken ligt ook een stuk lager dan dat van de rest van de groep. Maar toch ook bij hem mis ik nu de diepgang die bij Lyuba zo aanwezig was. De dag dat ik vertrek staan Dimitri en ik samen op. De rest blijft slapen. We maken een soep van de aanwezige voedingsmiddelen ook al zijn dat er niet veel. Dimitri wil ook gaan, hij wil op weggaan naar een klooster om daar een tijd te verblijven. Maar hij staat in tweestrijd, hij is duidelijk verliefd op een meisje in het grote kamp. Gisteravond is hij haar al gaan opzoeken, ze verblijft daar samen met een broertje en een paar zussen. Ze zijn gevlucht voor de gevechten in het oosten van Oekraïne. Dimitri is vertwijfeld wat moet hij doen ze vinden elkaar duidelijk erg leuk ook al ziet hij het nog niet maar hij wil ook naar het klooster. Ik geef hem het advies dat een wijs man niet alleen naar zijn hoofd luistert maar ook naar zijn hart en naar zijn ziel. Indien hij naar haar toe wil gaan dan moet hij at vooral doen. Mijn trein naar Odessa die zal ik heus wel gaan halen daar hoeft hij zich geen zorgen over te maken. En daarbij komt dat indien hij zijn tent nog wil afbreken die ik het kamp staat er waarschijnlijk geen tijd meer is om mee te gaan. Hij is opgelucht, hij zal naar haar toe gaan. Ik neem afscheid van Dimitri en van zijn problemen. De rest slaapt nog steeds. Alleen Shipard de kleine stupid dog loopt met mij mee. Ze vindt zelfs de moet om de snelstromende rivier over te steken maar aangekomen bij het grote kamp blijft ze toch staan . En als afscheid blaft ze mij nog na met een spoor van vertwijfeling in haar stem. Ik ben onderweg naar het station van Podobovetjs en ga een lange treinreis naar Odessa tegemoet.

Na bijna twee dagen treinen eindelijk in Odessa aangekomen. De treinrit verliep voorspoedig een beetje lang want de trein blijft bij ieder dorp stilstaan. soms zelfs wel een kwartier, het zal wel een reden hebben, ik zie het nog niet helemaal. Nadat ik in Odessa ben aangekomen ga ik met minibus 150 verder. Lyuba heeft het adres en de stopplaats voor de bus in het Russisch gemaild. Even aan de buschauffeur laten zien en het moet goed komen. Hij knikt bevestigend. Na twintig minuten gehobbel over de biljartlaken gladde asfalt van Odessa wat meer gaten telt dan een maaslander kaas, geeft de chauffeur aan dat ik mijn halte heb bereikt. Lyuba geeft in haar mail aan dat ik de straat moet oversteken, een soort vierbaans E-weg. Aan de andere zijde van de weg toon ik het adres aan een aantal plaatselijke bewoners, jammer ze kennen het niet, maar het moet ergens rechtdoor zijn. Nog eens vragen dan, deze jongeman weet het ook niet, maar gelukkig woont hij een groot deel van de tijd in Wenen en spreekt zeer goed Duits. En het mooiste is, hij gaat mee op speurtocht. Na een paar blokken lopen nog een local, mijn hulpvaardige Duitssprekende mede speurder spreekt hem aan. De tweede jonge man kijkt vertwijfeld, geen idee waar het moet zijn. Maar techniek staat voor niets en op Google wordt snel het adres gezocht. En als drie musketiers gaan wij op zoek naar de heilige graal (best leuk twee verhalen versmelten tot een). Lyuba belt, de eigenaresse vraagt zich af waar ik blijf. Ik vertel haar dat we opzoek zijn en geef mijn telefoon aan de Googlejongen. Ze wil graag met een local overleggen. Na een paar minuten hebben we het gevonden, mevrouw zit achter de flatwoning op een binnenplaats, zo had ik haar ook nooit kunnen vinden. Mijn redders nemen afscheid en ik ga met de bewoonster mee naar binnen. Het is een klein wat ouder vrouwtje, die alle talen machtig is zolang het maar in de Russische taal is. Daarbij heeft ze het voordeel dat ze in een hoog tempo blijft door ratelen, als ik aangeef dat ik het niet begrijp, herhaalt ze haar zin in een even hoog tempo. De flat is een sfeervol USSR model dus veel beton en stalen deuren. Ze wonen op de achtste verdieping de lift biedt plaats aan anderhalf persoon. Gelukkig ben ik samen met mijn rugzak niet zo groot. Piepend en krakend komt de lift boven tot stilstand.

De achtste etage is al net zo gezellig, veel beton en nu maar liefst een stalen toegangsdeur, met daar achter nog een houten.

Ze laat mij de kamer zien, en ook deze is zeer sfeervol ingericht als de logeerkamer bij mijn oma (veertig jaar geleden). Ze wijst op het bed en op de televisie en ratelt in hoog tempo door. Ik vind het prima er is een bed, een douche, wat wil ik nog meer voor een paar euro per nacht? Ze gaat weg om even later weer terug te komen, of ik misschien de woonkamer wil hebben? Nee het maakt mij niet uit veel zal ik er toch niet zijn. Via de telefoon contact met Lyuba krijg ik het voor elkaar dat ik tegen een borg van 100 Grivna de sleutel meekrijg. Nu ben ik tenminste geen gevangene van mijn logeeradres.

Odessa blijkt minder mooi en minder toegankelijk te zijn dan Kiev. Misschien komt het ook wel omdat Kiev meer een studentenstad en de hoofdstad van het land is. Odessa daarentegen is groot geworden door de zeevaart, iets wat duidelijk een andere mentaliteit met zich mee brengt. De stad heeft ook een grotere USSR stempel meegekregen en het achterstallig onderhoud is nog groter dan in Kiev. Veel asfalt is van de straat verdwenen, bruggen en gebouwen tonen een overdaad aan betonrot. De staat is ook meer bedorven onder een laag van roet. Zie je in Kiev nog veel vierkante Lada's rijden, hier zie je naast hypermoderne wagens van minimaal een ton nog veel exotische Russische exemplaren sommige nog uit de jaren vijftig van de vorige eeuw.

Op mijn tweede dag in Odessa ga ik opzoek naar de Zwarte zee. Na een half uurtje lopen heb ik het gevonden. In de verte grote oceaan schepen, dichterbij de dicht bevolkte stranden met badgasten. Sinds het verlies van de Krim aan Rusland, komen er in Odessa mensen vanuit alle uithoeken van Oekraïne naar Odessa. Het water van de Zwarte zee heeft een aangename temperatuur. Helaas kan ik niet zwemmen, badkleding heb ik niet bij mij en aan de kleding van de overige badgasten te zien is zonder geen optie. Ik kan natuurlijk wel door de branding lopen. 's Middags ben ik in de stad, ik mis de rondleiding zoals ik die heb gehad in Kiev, maar dan nog red ik mij best. Ik kom bij de toegang van de haven, de toeristische binnenstad en op een gigantische markt, waar er naast groente, fruit en vis allerlei huishoudelijke artikelen te koop zijn. Odessa is duidelijk armer dan Kiev en voordat dit land een Europees standaard gaat halen zal er nog veel water door de Rijn gaan, of moet ik zeggen door de Dnjepr of door de Zwarte Zee?

Twee dagen Odessa vind ik wel genoeg. De huis eigenaresse is aardig maar totaal niet te verstaan. Wel maakt ze voor mij  s avonds soep en thee. Laatste dag in Odessa krijg ik van haar als ontbijt brood met spek en twee schijfjes aardappel en een halve augurk. Want een man leeft niet van brood alleen. Gelukkig is er thee om het weg te spoelen.

Tegen tienen neem ik afscheid en met de minibus ga ik naar de stad, die ik eigenlijk al een beetje heb gezien. Ik kijk nog wat rond in de stad en ben op zoek naar wat souvenirs, niet veel van mijn gading. In Kiev is men wat bewuster van zijn land en van de politiek heb ik het idee. Odessa is overduidelijk een havenstad.

Tegen drie besluit ik dat het tijd wordt om richting vlieghaven te gaan. Ik heb geen mogelijkheid gehad om de retourtickets uit te printen. Het vliegveld in Odessa heet vliegstation en veel meer dan een vergrote bushalte is het ook niet. Hier is het wachten op het inchecken in het vliegtuig van Polishairline. Dat met een half uur vertraging richting Warschau zal vertrekken. Voor mij geen probleem, mijn aansluitende vlucht naar Frankfurt vertrekt namelijk twaalf uur later.

Na twee weken Oekraïne kan ik alleen maar zeggen dat het mijn leven heeft verrijkt. Het land heeft een zeer bewogen historie. En vooral de Sovjettijd heeft het land erg geraakt. Op het gebied van infrastructuur en bebouwing zijn er nogal wat slagen te maken. Maar ook economisch is er nog veel mis met het land. De verschillen in welstand zijn gigantisch. Vooral de ouderen en gepensioneerde kunnen amper rondkomen van hun inkomsten. Medische hulp wordt daarin tegen steeds duurder en alleen nog te betalen voor de rijkste. En ondertussen gaat de strijd in het oosten onvermoeibaar voort. Voeren de grootmachten een bittere economische strijd uit over de ruggen van de bevolking. Gisteren is de overheid van Kiev begonnen met het schoonmaken van Maidan, wat er weer voor heeft gezorgd dat ook de onrusten in de hoofdstad weer zijn toegenomen. Mijn host en vriendin in Kiev, Lyuba woont gelukkig in een buitenwijk. Ze schrijft dat er veel zwarte rook in de binnenstad te zien was. Dat de metro in het centrum buiten werking was en dat er toch een aantal gewonden naar het ziekenhuis zijn gebracht. Het gaat jaren duren voordat het land economisch stabiel structuur gaat krijgen. En toch wil ik iedereen aanraden om het land en haar bevolking te bezoeken. Ik weet voor mij dat ik er prachtige vriendschappen aan heb overgehouden. Mijn dank gaat uit naar de mensen die ik heb ontmoet in dit prachte land. Zo was daar Svetlana, die ik drie keer op drie verschillende tijden op drie verschillende plaatsen in Kiev ben tegengekomen. Hoe bizar is dat? Paul en zijn vrouw, die mij de mooie Karpaten hebben laten zien. Sjamaan en alle mensen in het kamp, die meer deden aan alcoholische rituelen dan sjamanistische. Anton en zijn bunch getatoeëerde vrienden waarmee ik maar een half uur in de auto heb gezeten maar het leek wel een week. Natascha de vriendin van Lyuba die speciaal voor mij langs kwam om de deur van Lyuba haar appartement te openen. Maar natuurlijk Lyuba ze heeft mij met veel raad en daad bijgestaan tijdens mijn verblijf in dit schone land. Ik hoop haar nog lang te mogen kennen ze is waarlijk een vriendin voor het leven. Dank, jullie voor jullie reacties en het lezen van mijn verhaal.

Hier zal ik een paar linkjes plaatsen van waar ik ben geweest in Oekraine.

Kiev:
PinchukA r tCe  n tre

Shevchenko Pa rk
Maidan Nezalezhnosti
Chornobylmuseu m
The Ukrainian National Museum of History
 
Heel veel andere plekken in Kiev waar ik ben geweest vind je hier:
My Kiev


 

Vandaag op mijn werk e-mail adres een bericht dat er weer een reis naar Wit- Rusland staat gepland. Als het toelaat om van de partij te zijn staat er weer een mooie reis in het verschiet.

 youtu.be/ZtmhkmGuhH0