Wederom liggen slapen in het vliegtuig, en dus wederom van de vlucht weinig meegemaakt.
Het vliegveld van Kiev, ziet er verzorgd en netjes uit. Niets duidt hier op een land in verval of van heftige spanningen in het Oosten. Er staan uiteraard wat douaniers of andere officieel uitziende heren en dames, maar ze geven geen gespannen indruk. De weg door de douane is snel een scan van het paspoort, stempeltje erin en of you go! De uitgang is afgeladen met mensen allen met bloemen en treurige gezichten. En op de ene zijde een hele bataljon pers en camera's. Een van de journalisten verteld dat ze daar zijn voor de mensen die met het vliegtuig uit Amsterdam komen, vanwege het neergehaalde Malaisian airlines toestel. Later zal ik merken dat dit een behoorlijke impact op de mensen hier heeft. Lyubna had mij voor de reis een indicatie gestuurd hoe ik moest reizen naar haar huis. De Shuttlebus van het vliegveld naar de metro, vandaar naar het station Obolon en aansluitend een minibus naar haar flat. Geheel eenvoudig is het niet, de dame achter het muntjes loket is niet heel behulpzaam en of je Obolon in het Nederlands schrijf of Оболон in het Oekraïens. Het systeem van de ondergrondse is eenvoudig. Je koopt een plastic muntje, loopt naar een poortje waar je het in moet gooien. Een dame aan de zijkant kijkt toe of dit allemaal wel op correcte wijze wordt gedaan en je mag doorlopen. Dankzij het voormalige communisme, zijn er toch maar weer even aan paar mensen aan het werk geholpen. De ondergrondse is een ware belevenis. De ingangen zijn volgebouwd met kleine ondernemingen die van alles en nog wat aan de man willen brengen. Hun koopwaar varieerde van pruimen, aardappelen, bloemen tot aam telefoons, brillen en kleding het woord bazaar komt het dichts in de buurt. Maar een grotere belevenis moet nog komen. De wachtruimte en de treinen van de metro. Volgens mij zijn de Oekrainers heel erg trots op de leeftijd van hun metro en dat valt te zien..... De muren pilaren en het plafond hebben een of andere onbestemde kleur variërend van vaalbruin tot groen. De treinen zelf zijn door Stalin zelf waarschijnlijk nog vervaardigd. Oud rammelig, niet bepaald schoon en rijden keihard. Als je er niet op bent voorbereid lig je bij het wegrijden of stoppen languit op de grond. Overal in de trein hangt reclame van lachende gezond uitziende mensen. De teksten gaan over huizen kopen, vakanties en geld lenen. Allemaal net als bij ons overigens. De meeste mensen in de trein kijken wat verveeld voor zich uit, ook net als bij ons overigens. Ik moet een keer overstappen wat zonder problemen gaat. Aan het eind van de rit neem ik helaas de verkeerde uitgang neem kom aan de overkant van een kruispunt boven. De minibus staat exact diagonaal aan de andere zijde. De bestuurder is een aardige man en legt mij met wat handen en voetenwerk precies uit waar ik moet zijn. Ondertussen heeft Lyubna mij een sms gestuurd, ze is ongerust. Maar ik sta al voor de deur.
